Even minder prikkels, minder scherm, minder haast. Gewoon meer wij — en een vleugje verveling dat wonderen deed.
De eerste dagen waren… laten we zeggen: interessant. De zinnetjes “wat moet ik nu doen?” “ik verveel mij” of "mag ik nog extra tijd?" vlogen al snel in het rond zodra de schermtijd erop zat. En eerlijk? Vooral op de momenten dat het ons net even beter uitkwam, gaven we toch stiekem wat extra minuten. Want ja — even rust is soms goud waard.
Maar ergens bleef dat stemmetje in mijn achterhoofd knagen. Na een ouderavond over hoogbegaafde kinderen, hoorde ik nog eens bevestigd wat ik eigenlijk al wist: té veel schermtijd raakt aan hun zijnsluik. Voeg daar nog de constante prikkels van scrollen en multitasken bij, en hun focus krijgt het op termijn te verduren. Dus besloot ik door te zetten. Onder het motto “onder verveling ontstaan de beste ideeën” gingen we “all-in” met de voorafgesproken tijd.
En weet je wat? Na een week of twee begon ik echt verschil te merken.
Ze nemen spontaan meer initiatief om samen te spelen. Er kwam meer verbinding tussen ons, alsof we allemaal weer even afgestemd raakten op hetzelfde ritme. Nu geef eerlijk toe: ik werk de laatste tijd iets minder en daardoor komt er vanzelf meer tijd vrij. Maar hé, soms valt alles gewoon op zijn plek. En als die rust zich dan als vanzelf verspreidt in huis… dan weet je dat je op het juiste spoor zit.
Van schermtijd naar speeltijd
Er kwam ruimte — letterlijk en figuurlijk. Ruimte om dingen te doen die al even lagen te wachten. We bouwden meer LEGO en ontdekten zelfs een verborgen talent: dansen op de Macarena in de living.
In de tuin werd er ‘heksensoep’ gebrouwen, en mijn zoon leerde me het refrein van Bella Ciao op de piano spelen. (Spoiler: hij had het véél sneller door dan ik, maar ik heb dan ook nul piano-ervaring. 😉)
Ze trokken vaker zelf naar buiten — voetballen, steppen in de autovrije straat, gewoon bewegen. En met de oudste kijken we nu de laatste week ’s avonds samen (een deel van) De Slimste Mens. Heerlijk om te zien hoe we meespelen, lachen en discussiëren over de antwoorden. De interactie is zóveel leuker dan wanneer iedereen op zijn eigen scherm zit te staren.
Minder scherm, meer leven
Vanuit verveling ontstonden dus verrassend mooie dingen. Dingen die we samen doen, waar we echt iets aan hebben. En het mooiste van alles? Zien dat ze — na die eerste weerstand — ook zélf het nut en plezier beginnen inzien van minder schermtijd. Ze ervaren rust, focus, creativiteit.
Ik ben alvast fan van deze ‘schermtijd 2.0’-aanpak. Niet perfect, niet rigide, maar meer bewust.
En eerlijk? Als “ik verveel mij” het begin blijkt van echte verbinding, dan mogen ze dat van mij nog wat vaker zeggen.
Soms is het gewoon even de snelheid en de haast proberen stoppen. Zodat er meer verbinding kan ontstaan uit de vervelingsleegte. Verbeelding, muziek en heksensoep in de tuin — dát is het soort ‘content’ dat echt goed voelt.
