🌙 Wat als mijn kind ongelukkig blijft omdat niemand hem begrijpt?
Voor ouders die blijven lopen, ook als hun hoofd vol is.
đź’« Je doet het beter dan je denkt.
Het is nooit Ă©cht stil
Niet in mijn hoofd, en al helemaal niet als ik weer lig te herkauwen wat er de voorbije tijd gebeurde.
Dat gesprek met de juf. Die blik van mijn kind toen ik te streng was.Â
Dat schuldgevoel dat er meteen achteraan komt — alsof het kleeft op je lijf.
Ik pieker over dingen waar andere ouders waarschijnlijk ook bij stilstaan:
Wat als mijn kind ongelukkig blijft omdat niemand hem Ă©cht begrijpt?
Omdat zijn hoofd te snel gaat, zijn hart te diep voelt, en de wereld gewoon te… luid is.
Het komt in vlagen. Soms voel ik het aankomen. Andere keren lijkt het uit het niets te komen, net op het moment dat alles goed loopt.
“Moet ik het weer zeggen? Of laat ik het los?”
Die vraag is mijn persoonlijke mantra geworden. Elke ouder van een hoogbegaafd kind kent het: het eindeloze afwegen.
Ga ik opnieuw uitleggen wat onderpresteren betekent?
Ga ik wéér die mismatch benoemen?
Of laat ik het even?
En dan hoor ik mezelf denken:Â Als ik het niet zeg, wie dan wel?
Maar het vreet energie. Elke keer opnieuw uitleggen waarom je kind anders leert, anders denkt, anders reageert — het voelt als een marathon zonder einde.
Soms denk ik: laat maar.
Tot ik zijn blik zie.
Die stille, diepdenkende ogen, die teruggetrokken energie. Dan wéét ik dat ik iets moet ondernemen. En wat ik ook doe — het helpt even, en daarna komt er weer iets nieuws. Een nieuwe uitdaging, een nieuwe aanpassing, een nieuwe golf.
Ben ik te streng of te zacht?
Ik herkauw woorden, zinnen, situaties.
Denk: Ben ik te streng geweest? Of te zacht?
Had ik het beter kunnen uitleggen aan de leerkracht?
En terwijl ik die innerlijke vergaderingen blijf voorzitten, voel ik wat ik eigenlijk wil: dat hij zich gezien voelt. Niet geprezen om zijn slimheid, niet afgerekend op zijn gevoeligheid of zijn moeite met plannen.
Gewoon… begrepen.
Begrijpen dat die voor de hand liggende, dagdagelijkse dingen voor hem niet altijd vanzelfsprekend zijn. Dat zijn snelle denken maakt dat hij al drie stappen verder is, terwijl de logheid van de wereld nog moet vertrekken.
Opvoeden van een intens kind is niet gewoon “consequent zijn” of “geduld oefenen”. Het is balanceren tussen begrijpen, uitleggen en grenzen stellen.
En eerlijk? Soms ga ik uit mijn vel. Niet omdat ik niet van hem hou, maar omdat mijn eigen zenuwstelsel volloopt. Dan word ik geïrriteerd, en voel ik me daarna de slechtste moeder op aarde. Tot ik besef: ik was niet boos op mijn kind — ik was overprikkeld door het leven ernaast. En dan zoek ik weer verbinding. Met mezelf. Met hem. Met die oprechte “sorry” die helend werkt aan beide kanten.
De buitenwereld ziet een slim kind
Er is een hardnekkige mythe dat hoogbegaafdheid gelijkstaat aan succes en geluk. Dat slimme kinderen het makkelijk hebben. Maar wie thuis leeft met zo’n intense denker, weet beter: slim zijn is geen garantie op soepel leven. Integendeel — het maakt vaak dat elk gevoel harder binnenkomt, elk onrecht luider klinkt en elke mislukking zwaarder weegt.
Een kind dat alles snel doorheeft, scherpe vragen stelt, eindeloos denkt.
Maar achter die vlotte babbel zit soms een hoofd dat overloopt van verwachtingen, van anderen Ă©n van zichzelf. En dat is vermoeiend. Voor hem, en voor mij.
Ik wil hem helpen dragen wat hij voelt,Â
zonder het over te nemen.
Ik wil zijn pad effenen,
zonder hem de kans te ontnemen om zelf te struikelen.
En dat is de dunne draad waarop we als ouders van hoogbegaafde kinderen vaak balanceren.
Je voelt dat hij méér nodig heeft.
Meer ruimte.
Meer begrip.
Meer aansluiting.
De momenten waarop ik loslaat
Op dagen dat mijn hoofd overloopt, trek ik mijn jas aan en ga wandelen. Geen heroïsche tocht — gewoon een blokje om. Voeten op de grond, gedachten in de lucht. Dan wordt het zachter.
Dan hoor ik de stemmen in mijn hoofd uitbollen — die van de juf, van mezelf, en die ene ouderstem die fluistert:
“Doe ik het wel goed genoeg?”
Tijdens het wandelen besef ik: het hoeft vandaag niet allemaal opgelost te worden.
Begrip groeit langzaam — bij mijn kind, bij school, bij mezelf.
En onderweg voel ik dat het al goed genoeg is.
We doen het beter dan we denken
Misschien is dat de essentie van ouderschap in dit stukje van de curve:Â
we blijven zoeken.
We blijven bewegen, zelfs als het onduidelijk is waar naartoe.
We lopen, we leren, we twijfelen — en ondertussen doen we het beter dan we denken.
En dat zie je in die kleine, echte momenten:
de spontane knuffel,
de uitleg na een kort antwoord,
de groeiende zelfstandigheid,
het onverwachte gesprek in de auto.
Dus ja —
Wat als mijn kind ongelukkig blijft omdat niemand hem begrijpt?
Dan blijf ik wandelen en proberen. Tot hij en - daarmee- ik opnieuw adem vinden.
đź’ˇ Wat ik stilaan leer (en wat ik jou gun)
Ik leer dat het niet mijn taak is om elk probleem op te lossen. Dat “begrijpen” niet altijd betekent “fixen”. Dat ik mag loslaten, zonder schuldgevoel. We zijn gewoon wat intenser afgesteld. En dat vraagt zachtheid. Voor hem. Maar ook voor mezelf.
đź’¬ Voor jou, die dit nu leest
Als jij dit herkent — het piekeren, het twijfelen, het wikken tussen te streng of te zacht, dan wil ik je dit meegeven:
Je hoeft het niet allemaal te weten.
Je hoeft niet elke dag te kunnen.
Soms is “genoeg proberen” al een stille vorm van liefde.
En als jij vannacht wakker ligt… weet dan dat ergens, iemand anders dat ook doet.
Met eenzelfde hart dat te groot is voor alle zorgen
